Selenium is een essentieel mineraal dat in minieme hoeveelheden in het lichaam voorkomt. De fysieke eigenschappen van selenium lijken sterk op die van zwavel.

Beste natuurlijke bronnen
Het seleniumgehalte van voedingsmiddelen is afhankelijk van de hoeveelheid die in de bodem aanwezig is, hetzij rechtstreeks (in plantenvoedsel), hetzij indirect (in dierlijke producten met selenium afkomstig uit diervoeders). Zelfs als er voldoende selenium in de bodem aanwezig is, kan de opname ervan door planten worden geremd door zwavel in veel gebruikte kunstmestsoorten en door zwavelzuurverbindingen in zure regen.

Goede bronnen van selenium zijn biergist, vlees, vis, schaal- en schelpdieren, granen, ontbijtgranen, paranoten, broccoli, kool, komkommer, radijs, knoflook, uien, melasse en zuivelproducten.

Opname en opslag
De lever, het hart, de milt en de nieren bevatten vier tot vijf keer zoveel selenium als de spieren en andere weefsels. Zodra het is opgenomen, wordt selenium verdeeld over alle weefsels behalve vetweefsel. Selenium wordt normaal met de urine uitgescheiden. Selenium in de ontlasting is een teken van onvolledige opname. Omdat het bindt met giftige metalen, kan het zijn dat ingenomen selenium niet wordt opgenomen.

Het seleniumgehalte in levensmiddelen daalt gemakkelijk door verhitting, verwerking en bereiding. De raffinage van graankorrels vermindert het seleniumgehalte met 50 tot 75%. Koken vermindert het seleniumgehalte met 45%.

ADH
De ADH voor selenium is 55 µg. Het gemiddelde dieet hoeft slechts 35 µg selenium per dag te bevatten, maar een dagelijkse inname van 100 tot 200 µg wordt meestal aanbevolen.